ایده این فیلم زمانی به ذهن ابراهیمی‌فر خطور کرد که روزی به اتفاق «حسین ایری» (که قبلاً در چند فیلمش دستیار کارگردان او بوده‌است و فیلم‌نامه نار و نی را هم بعداً به اتفاق هم نوشتند) به دیدن مرحوم ساموئل خاچیکیان رفته بودند و سالخوردگی این سینماگر، برای ابراهیمی‌فر، تداعی‌بخش این ایده بود که انسان شبیه به یک دفترچه خاطرات است و می‌توان فیلمی را ساخت که با محوریت بر این تشابه روایت خود را پیش ببرد. بدین ترتیب نگارش فیلمنامه‌ای با نام اولیه «کتابچه» آغاز شد که در نهایت به ساخت فیلم «نار و نی» منجر گردید..

ابراهیمی‌فر در یادداشتی دربارهٔ این فیلم، نوشته است:

«این فیلم نمایانگر سینمایی است که به آن اعتقاد دارم. سینمایی که به قصه و دیالوگ وابسته نیست. مجموع دیالوگ‌هایی که در یک ساعت این فیلم ادا می‌شود از تعداد انگشتان دست تجاوز نمی‌کند. سینما در مقایسه با هنرهای دیگر هنری است که تجربه‌های اولیه خود را سپری می‌کند. به عنوان یک سینماگر معتقدم که باید از کلیشه‌ها پرهیز کرد؛ کلیشه یعنی درجا زدن و درجا زدن یعنی عقب افتادن از قافله‌ای که تازه در آغاز راه است».