نقد و بررسي فيلم

بی حسی موضعی، فیلمی است که زمین تا آسمان با فیلم قبلی مهکام متفاوت بوده و به شدت بیننده را به یاد فیلم «اسب حیوان نجیبی است» از «عبدالرضا کاهانی» می اندازد. سرگشتگی شخصیت های این فیلم به فیلمِ کاهانی شبیه است. بخش زیادی از این فیلم نیز مانند فیلمِ کاهانی در لوکشین خارجی و خیابان می گذرد و مهم تر از همه زمان هر دو فیلم شب است. آدم های فیلم ، شخصیت هایی هستند که نسبت به درد بی حس شده اند و هر اتفاقی که در زندگی آنها می افتد نمی تواند باعث حس کردن درد شود. حسین مهکام در مقام نویسنده با ایده گرفتن از این سبک از کمدی از سینمای غرب سعی کرده است به شوخی های روز جامعه ایران بپردازد و آن را کاملا ایرانیزه کند

پایان بندی فیلم نیز به بهترین شکل ممکن برگزار می شود

جایی که همه شخصیت ها پس از این همه تناقضات و مشکلات در جامعه تنها راهی که در آن شب عجیب می یابند رقص است، رقصی که ناشی از بی حسی و بی توجهی است. فیلم بی حسی موضعی، فیلمی خوب، متفاوت با طنزی ظریف، تمیز و دوست داشتنی است. فیلمی که امیدواریم زودتر بر پرده اکران ظاهر شود و اجازه چند باره دیدنش را به مخاطب بدهد.

حسن معجونی همزمان با اکران این فیلم در آبادان یازده ۶۰ نیز حضور دارد