شاید برایان دافیلد که با اقتباس از رمان آرون استارمر این فیلم را ساخته، استعاره‌ای از ترس نوجوانان امروزی نسبت به تیراندازی‌های مدرسه در آمریکا را تحت‌ عنوان یک بیماری واگیردار به تصویر کشیده است. نکته جالب درباره این فیلم این است که خودجوش Spontaneous پیش از ظهور کووید-۱۹ و اتفاقات اخیر ساخته شده و در داستان این فیلم هم نوعی قرنطینه وجود دارد.
چارلی پلامر در نقش دیلن پس از حضور در فیلم‌هایی مثل به پیت تکیه کن Lean on Pete و کلمات روی دیوارهای حمام Words on Bathroom Walls، به بازی همدلانه‌اش ادامه می‌دهد. او مدت‌هاست که عاشق مارا شده اما به خودش قول داده که هرگز این عشق را بروز ندهد، تا اینکه بالاخره به خاطر اتفاقاتی که در مدرسه در حال رخ دادن است و شاید فردا هیچ‌کدام از آنها زنده نباشند، تصمیم می‌گیرد که حرکتی انجام دهد. هرچند اولین قرار آنها شباهتی به یک قرار عاشقانه ندارد و اتفاقات عجیب و ناخوشایندی برای آنها رخ می‌دهد، عشق آنها درست از نمایش‌نامه‌های رمانتیکی مثل Pretty in Pink و با عشق، سایمون Love, Simon بیرون آمده که هر دوی آنها را کنار هم بسیار عجیب، خنده‌دار، دوست‌داشتنی و بی‌نظیر کرده است.
مارا و تس (هیلی لاو) دوست‌های صمیمی هستند و اگر هر دو سالم بمانند، این دوستی ادامه‌دار خواهد بود. تس که قصد دارد پس از جشن پایان مدرسه، به شهر دیگری برود می‌گوید: «من باید زندگی‌ام را شروع کنم، حتی اگر فقط چند دقیقه دوام بیاورد».


دافیلد اولین فیلمش را به شکل خارق‌العاده‌ای کارگردانی کرده و تصاویر خاطره‌انگیز و جزئیات جذابی را به خودجوش Spontaneous اضافه کرده است. دافیلد در استفاده از روش‌های داستان‌گویی که حالتی از دیوار چهارم دارد (اما اصلا بی‌ارزش محسوب نمی‌شوند) استعداد واقعی دارد؛ مثلا زمانی که هرکدام از قربانی‌ها در زمان شادتری دیده می‌شوند، بچه‌هایی که جلوی صحنه‌ای وحشتناک برای عکس سالانه مدرسه مقابل دوربین قرار می‌گیرند یا زمانی که دیلان به ماری در مورد علاقه‌اش نسبت به او بدون اینکه ماری حتی از وجود دیلان خبر داشته باشد می‌گوید و ما تمام این لحظات کوتاه را به صورت فلش‌بک می‌بینیم.
حتی برای صحنه‌هایی که مارا و والدینش (که حسابی ترسیده‌اند و حق هم دارند) با هم صحبت می‌کنند هم فضا وجود دارد. پایپر پرابو و راب هیوبل در نقش‌هایشان بسیار خوب و بامزه ظاهر شده‌اند.
بعد از تمام انفجارها، طنز تأثیرگذار و عشق سوزناکی که به تصویر کشیده شده، خودجوش Spontaneous یک درام کمدی نوجوانانه نادر است که در ۱۵ دقیقه پایانی مشتاق‌تر و جالب‌تر می‌شود و در بهترین حالت پایان می‌یابد. این یک فیلم خاص است.

این مقاله برگفته از نوشته ریچارد روپر در سایت chicago.suntimes.com است.