جُون شاندوز بایز (به انگلیسی: Joan Chandos Báez) (زاده ۹ ژانویه ۱۹۴۱) خواننده و ترانهنویس نامدار و اسطورهای موسیقی فولک آمریکایی و کنشگر اجتماعی است. وی به صدای گیرا و بیان بیپردهٔ نظرات سیاسی و انساندوستانهاش مشهور است.[۱] بایز در فستیوال تاریخساز وودستاک سال ۱۹۶۹ سه ترانه اجرا کرد و به مشهور شدن ترانههای باب دیلن در سرتاسر آمریکا کمک کرد. محبوبترین ترانۀ او «الماس و زنگار» است و از ترانههای دیگر او میتوان به «بدرود، انجلینا»، «عشق تنها واژهایست چهارحرفی»، «سِر گالاهاد نازنین» و بازاجرای «ما پیروز میشویم» اشاره کرد. بایز ترانۀ «جو هیل» را نیز در وودستاک اجرا کرد، که یکی از محبوبترین ترانههای اعتراضی در ستایش جو هیل فعال حقوق کارگری است.
در پایان یک کار حرفه ای 60 ساله، خواننده و فعال افسانه ای جوآن بائز نگاهی صادقانه به گذشته و نگاهی عمیق به درون خود می اندازد و سعی می کند زندگی بزرگ و تاریخ ساز خود و مبارزات شخصی خود را که خصوصی نگه داشته است، معنا کند.
مستندی به کارگردانی مارتین اسکورسیزی تحسین شده که در مورد آمریکا در سال 1975 و موسیقی دان و خواننده دوست داشتنی، باب دیلن است...
در آگوست 1969، پانصدهزار نفر در مزرعه ای واقع در "بالاایالت نیویورک" جمع شدند. اتفاقی که در آنجا افتاد، چیزی بیش از یک کنسرت بود. وودستاک داستان یک واقعه افسانه ای را بیان می کند که نسلی را از طریق صدای کسانی که در آنجا بودند تعریف کرده است...
مستندی که همراه با برخی از با استعدادترین آهنگسازان امروز که تلاش می کنند آهنگ جدیدی بر اساس متن تازه کشف شده باب دیلان افسانه ای بسازند، به پشت صحنه می رود و...
مستند درباره فعالیت سیاسی دانشجویان ستیزه جو در دانشگاه کالیفرنیا برکلی در دهه 1960 می باشد ...
نگاهی نزدیک به فستیوال هنر و موسیقی "ووداستوک" که در سال 1969 در نیویورک برپا شده از دیدگاههایمثبت و منفی از ابتدا تا به انتها...
مستند هنرمندی را به عنوان مردی جوان به تصویر می کشد."باب دیلان" بیست و سه ساله در تابستان سال 1965 سه هفته را در انگلستان گذارند.دوربینها او را از فرودگاه تا سالن کنسرت تعقیب می کنند...
نمایش اجراهای زنده توسط برخی از برترین بازیگران راک اند رول اواسط دهه 60.